A violencia de xénero non é ningún conto!

 

A semana pasada, no noso centro, descubrimos contos marabillosos, contos que parecían “inofensivos”, pero que removían conciencias e que nos deixaron reflexións inesquecibles. Contos únicos e actuais para dar paso a un futuro no que as rapazas poidan vencer soas e os rapaces non teñan medo a pedir axuda. Estes son os relatos que homes e mulleres temos que compartir, para poder empezar a escribir entre tod@s xunt@s unha historia distinta.

Contáronnos que non a todas as nenas lles gusta a cor rosa, 

que as mulleres poden dicir non, 

que non todas queren ser princesas, 

que podemos voar alto e ser o que queiramos ser, 

que somos capaces de cambiar o mundo, 

que podemos rebelarnos,

que non somos perfectas nin é necesario, 

que podemos salvarnos soas, aínda que sexamos princesas 

e que se temos que buscar o noso lugar,... 

sempre iremos coa mellor compañía: Nós mesmas!

Grazas a Ngozi Adichie comprendemos que o problema do xénero é que determina como temos que ser, en vez de recoñecer como somos realmente. Imaxinádevos o felices e libres que seríamos sendo quen somos en realidade, sen sufrir a carga das expectativas de xénero. 

Temos que loitar por un mundo distinto. Un mundo máis xusto no que os nenos e nenas alcancen a igualdade de dereitos e oportunidades; e para iso é imprescindible educar na equidade. Temos que mellorar as cousas e temos que facelo entre tod@s, homes e mulleres. 

Tod@s deberiamos ser feministas, compartir esa idea radical, tal como diría Angela Davis, de que as mulleres son persoas; porque a violencia de xénero non é ningún conto.